De laatste week in Huanchaco (deel 1)

Tijdens mijn laatste week als coördinator van het Skate Ramp Project hebben wij (de jongeren, Hans en mezelf) nog een extra inspanning gedaan in plaats van uit te bollen. Het vorige weekend had Matthias, Noord-Zuid student van vorig jaar die ook zijn stage deed bij Otra Cosa, de opbrengst van zijn verkoop overgeschreven op mijn rekening.

Matthias had bij zijn terugkeer in België zijn handen uit de mouwen gestoken en was skateboards beginnen produceren met een print van een Peruaanse artiest.
Een deel van die opbrengst kwam bij mij terecht. In overleg met Matthias hebben we beslist om het geld te investeren in schoenen voor de kinderen die vaak skaten.
Door te skateboarden verslijt je namelijk heel snel schoenen. De kinderen uit Cerrito hebben het al niet breed, dus het laatste wat ze kunnen missen zijn hun schoenen.
Enkele van hen konden soms niet anders dan op hun bloten voeten komen naar de skateramp. Want het enige paar schoenen dat ze hebben, zijn bedoeld om mee naar school te gaan.

Uiteindelijk hebben acht kinderen een nieuw paar schoenen gekregen. Deze kinderen verdienen naar mijn mening de schoenen op basis van hun gedrag en inzet tijdens de afgelopen maanden. Toen we de schoenen gingen kopen hadden we veel geluk. De oorspronkelijke prijs voor de schoenen was duurder dan de prijs die we uiteindelijk betaald hebben. Dus had ik nog een deel van het geld ter beschikking.

Ongeveer op hetzelfde moment had mijn moeder ook een donatie gestort op mijn rekening. Dat geld was bedoeld om skateboardmateriaal te kopen. Na een bezoek aan de skateshop (aankoop: twee volledig nieuwe skateboards!) had ik van dat budget ook nog een klein deel over.

De overschot van beide budgetten heb ik samen gebracht en met dat geld waren we in staat om ijzer te kopen in een grote “doe-het-zelf” zaak. Eenmaal terug in Huanchaco ben ik met het ijzer naar de enige lasser in de omgeving geweest.
Hij heeft de verschillende stukken aan elkaar gelast. Het resultaat was een gloednieuwe ijzeren rail waar de kinderen hun skateboard kunsten op kunnen oefenen.

De mensen die willen beelden zien van het laswerk en het uittesten van de rail kunnen het fragment bekijken.

Nogmaals bedankt voor de financiële steun mama & de Kapow Crew.

Cerrito Skatefilm: “Me gusta”

Mijn stageperiode hier in Huanchaco, Peru zit er bijna op. Mijn laatste maand is al bijna halfweg.
Dus wordt het stilaan tijd voor mij om af te ronden.

Als afsluiter heb ik een kortfilm in elkaar gestoken.
Meer dan vier maand lang hebben de kinderen leren werken met een camera. Ze hebben elkaar vaak gefilmd terwijl ze aan het oefenen waren met hun skateboard. Van al hun beeldmateriaal heb ik een samenvatting gemaakt.

PS: in het begin van de film vertellen drie van de kinderen wat ze precies zo leuk vinden aan de skateramp. En dat ze hopen dat er in de toekomst nog meer vrijwilligers komen om hen nog meer truken aan te leren.

(VIP) “El Generoso”

Als je reist leer je veel nieuwe mensen kennen.
En af en toe kruisen interessante individuen mijn pad.
Via deze blog wil ik enkele van deze mensen voorstellen, want zonder hen zou mijn ervaring in Peru niet hetzelfde zijn.

De eerste in de rij is Luis-Felipe (luistert ook naar de bijnaam “Pelao” of “El Generoso).
Hij is 30 jaar oud en woont in Huanchaco samen met zijn vriendin Esther.
Welke rol speelt hij in mijn leven? Wel, hij is om te beginnen mijn huisbaas.
En we spelen samen in dezelfde ploeg voetbal op maandagavond.

Hij verdient zijn brood met zijn hamburgerzaak genaamd, El Generoso*.
(* vrij vertaald: de vrijgevige of de gulle gever)
Waar die naam vandaan komt weet ik eigenlijk niet. Maar ik gok dat het is omdat hij zijn veel te lekkere hamburgers aan een goedkope prijs verkoopt. Geloof me, ze zijn echt de moeite! Voor de Kortrijkzanen die dit lezen zal ik een vergelijking maken.
Zijn hamburgers zijn zeker even lekker als een burger uit Paul’s Boutique.
Het beste moet nog komen: in plaats van 6€ kosten ze hier maar 2€ per burger.

Buiten zijn werk en voetbal is muziek zijn grootste liefde.
Elke dag hoor ik hem nieuwe liedjes oefenen op zijn gitaar.
Zijn gitaar neemt hij overal mee. En wanneer hij het even niet te druk heeft dan neemt hij zijn gitaar ter hand en speelt hij enkele deuntjes terwijl de mensen zitten te genieten van hun hamburger.

Het evenement

Het uitstellen van deadlines lijkt steeds meer en meer een gewoonte te worden.
Gelukkig bestaan er zondagen zoals deze waar ik niet veel te doen heb en me eens op het gemak achter mijn laptop kan zetten om wat te schrijven.

Vorig weekend stond ons Skate & Surf evenement op het programma.Pieter-Jan en ik hadden de organisatie op ons genomen. We wilden beiden iets organiseren waar onze beiden interesses in voor kwamen. En waar van we wisten dat de kinderen in Cerrito zich konden vinden. In de zomer gaan veel van de oudere kinderen gaan surfen. We hadden dus een “expression session” gepland tijdens de middag.
Wat houdt dat precies in? Alle surfers in het water krijgen gedurende een 20 minuten de kans om het beste van zichzelf te tonen. De jury was Juan Carlos, de eigenaar van het stuk grond van het Skate Ramp Project en ook veelvoudig surfkampioen in verschillende categorieën. De deelnemers waren vooral surfinstructeurs van verschillende surfscholen hier in Huanchaco.

Na de surfsessie stond een “skatecontest” op het programma.
Ons parcours was heel simpel: 2 jumps, een ledge* en een rail**.
*een platform met ijzeren latten aan de zijkant die bedoeld zijn om over te glijden met het skateboard.
** een ijzeren staaf die bedoeld is om over te glijden met het skateboard.

Er waren twee categorieën: jonger dan 14 jaar en ouder dan 14 jaar.
De regels waren simpel: de deelnemers kregen 15 minuten om hun beste kunsten te tonen. Hans en ikzelf zaten in de jury en hielden de deelnemers nauwlettend in het oog.
Gedurende het verloop van de dag verkochten we ook T-shirts met onze zelfgemaakte print, om geld in te zamelen voor het Skate Ramp Project.
Wanneer je een T-shirt koopt dan sponsor je automatisch ook één voor een kind uit Cerrito de la Virgin. De voorraad T-shirts is nog niet op en het plan is om tijdens de komende PubQuiz opnieuw de T-shirts te verkopen.

Het ganse evenement verliep vlotter dan we verwacht hadden en ons belangrijkste doel was behaald: de kinderen van Cerrito een toffe dag aanbieden.

Onderste foto: Pieter-Jan, ik, Pedro (winnaar +14) en Amaru (winnaar -14)

De afgelopen weken

Omdat ik de vorige weken geen tijd heb gemaakt om te schrijven ben ik verplicht om deze post te beginnen met een samenvatting van wat er zo al gebeurd is sinds mijn laatste post.

Een van de voornaamste redenen waarom ik vorige week niet tot schrijven kwam is omdat ik bezoek had van mijn vriendin. We hadden de afgelopen drie maanden enkel via Skype en Facebook contact gehouden. En voor een prille relatie is dat wel een beproeving. Een die we (tot mijn grote vreugde) overleefd hebben.

De weken voor haar bezoek heb ik voornamelijk gevuld met het bouwen van nieuwe obstakels voor het Skate Ramp Project, het voorbereiden van een evenement en afscheid nemen van een grote groep vrijwilligers.

Door het afscheid van meer dan 10 vrijwilligers is het hier veel kalmer geworden binnen de Otra Cosa Organisatie en ook binnen Huanchaco. De plaatselijke horeca was er namelijk aan gewend geraakt om tijdens het weekend een drukke bende buitenlanders over de vloer te krijgen. En die inkomsten moeten ze nu helaas missen, met alle gevolgen van dien. Sommige zaken sluiten nu enkele dagen in de week, omdat April en Mei in het algemeen rustige maanden zijn (met of zonder vrijwilligers).

Het is altijd spijtig om afscheid te nemen van mensen die je na een tijd als vrienden begint te beschouwen. Maar ik probeer er steeds het positieve van in te zien. De leegte die ze achterlaten geeft mij de gelegenheid om mijn tijd meer te besteden aan het schrijven van mijn eindwerk (dat ik nog steeds moet afwerken). Een echt leuk karwei is het niet, maar ik kan er nu eenmaal niet onderuit.

Om af te sluiten, sinds de maand April woon ik ook in een ander huis.De belangrijkste reden waarom ik moest veranderen van accommodatie was omdat er geen mensen mochten blijven overnachten. Zo ben ik dan in contact gekomen met Luis Felipé. Hij had nog twee kamers beschikbaar op zijn dakterras EN het kwam goedkoper uit dan mijn vorige huur. Voor de geïnteresseerden, hier betaal ik slechts 300 Soles per maand voor huur (wat neerkomt op 88€). Op onderstaande foto kan je zien hoe het dakterras er uit ziet.

 

Met deze foto zal ik afronden. Maar verwacht je binnenkort nog maar aan een post.
Nu ik mijn schade heb ingehaald ben ik van plan om vaker te schrijven. Dus ergens volgende week hoop ik mijn volgende post te schrijven.

Tot de volgende post!

Weekend in Huaraz

Na ongeveer twee maand in Huanchaco te spenderen was het tijd om eens verse lucht te scheppen in de bergen. Het Paasweekend bracht ons 2 extra dagen verlof en daarom besloten we met z’n allen om naar Huaraz te trekken. Huaraz is een stad in het Andesgebergte, op zo’n 8 à 9 uur rijden van Trujillo.

Donderdagavond zijn we vertrokken met de nachtbus vanuit Trujillo en vrijdagochtend kwamen we aan rond ongeveer 7u ‘s ochtends. We mochten pas rond 12u onze kamers in. In afwachting zijn we dan maar gaan ontbijten. Na het ontbijt zijn we het centrum wat gaan verkennen. Tijdens onze wandeling kwamen we zoals verwacht veel kraampjes en winkeltjes tegen waar je allerlei verschillende dingen kan kopen: van cavia’s tot voetbaltruitjes.

In de namiddag stond een siësta op het programma, gevolgd door een bezoek aan de thermische baden.
Het eigenaardige aan deze baden is dat het water afkomstig is uit een vulkaan en dat het water bruin-rood kleurt door het hoge zwavelgehalte.
Afgezien van de kleur waren de baden de moeite waard. Er waren twee grote baden en één klein bad. Het water in het kleine bad had een temperatuur van ongeveer 46° Celsius.
En geloof me, als je na 2 maanden geen warm bad hebt kunnen nemen dan is dit paradijs. Beeld je het volgende in: je ligt met je ganse lichaam te drijven in heerlijk warm water, enkel je gezicht steekt uit boven het water. Ondertussen is het heel zacht aan het motregenen en voel je af en toe frisse druppels op je gezicht vallen. Dit alles terwijl je een rivier op enkele meters van het zwembad hoort stromen en je uitzicht hebt over verschillende bergen rondom, die bedekt zijn met allerlei planten en bomen.

‘s Avonds zijn wat nog wat blijven drinken aan de bar van ons hostel.
Terwijl we van onze pintjes genoten waren we aan het plannen wat we de komende dagen konden doen. De mensen van het Andescamp Hostel hebben een verzameling van activiteiten in aanbod. De meeste bestaan uit trektochten van verschillende dagen,  maar aangezien wij slechts enkele dagen bleven gingen we liever voor iets van kortere duur. Canyoning kwam als eerste idee uit de bus. Voor de mensen die niet weten wat canyoning is zal ik het kort even uitleggen. De bedoeling is om afdalingen te maken via een touw, de afdalingen zijn meestal van rotsen of watervallen.
Iedereen van onze groep vond dit een uitstekende keuze, dus boekten we de canyoning voor de volgende dag.
Maar enkele minuten later kwam PJ (voluit Pieter-Jan) op het lumineuze idee om te gaan bungee springen. Tijdens het bladeren in de catalogus met activiteiten had hij dit plots zien staan. Omdat we al enkele glazen binnen hadden besloten we met z’n allen om de bungee sprong er nog bij te nemen voor de komende dag. De wereld lag aan onze voeten en we stonden open voor elke uitdaging.

De volgende ochtend stond van de meesten (mezelf inbegrepen) onder ons de moed in onze schoenen. De alcohol had plaats gemaakt voor een nuchtere maag en tijdens het ontbijt kwamen de eerste twijfels naar boven. “Zouden we dit wel doen” en “Ik weet niet of ik het zal aandurven”, waren slechts enkele van de zinnen die in het gesprek voorkwamen.

We hadden nog even bedenktijd want eerst stond de canyoning op het programma. De opbouw naar de afdaling toe nam meer tijd in beslag dan de afdaling zelf. Het was een leuke opwarming van de dag. Een korte afdaling van enkele meters hoog terwijl je bestookt wordt door het ijskoude water van de waterval. Er bestaat volgens mij geen betere manier om wakker te worden!

Na de afdaling stond de gevreesde sprong op het menu.
We namen een combi-bus naar de brug en hebben daar nog ongeveer 2 uur zitten wachten tot het onze buurt was om te springen.
Het wachten vond ik persoonlijk niet zo erg, want het was super om te zien hoe de mensen voor ons zich aan de sprong waagden.
Maar ik moet wel zeggen, hoe langer ik er naar keek hoe minder zin ik had om zelf boven op de brug te staan.

PJ was de eerste van onze groep die de spits afbeet. In tegenstelling tot de meesten sprong hij voorwaarts in plaats van achterwaarts.
Zijn sprong zag er geweldig uit en zijn reactie achteraf gaf me weer moed. Hij had een glimlach van oor tot oor en van angst was geen sprake meer.
Vervolgens was het de beurt aan Verity. Tijdens haar sprong riep ze de longen uit haar lijf en van veraf klonk het net alsof er een operazangeres het beste van haarzelf stond te geven. Best wel hilarisch! Vervolgens was Kareen aan de beurt. Na een hele poos twijfelen en wachten besloot ze uiteindelijk om toch niet te springen. Ze had te veel schrik. Omdat we al veel tijd hadden verloren moesten de volgende sprongen snel gaan. Krishan was het wachten beu en was de volgende in de rij. Vrij snel had hij de instructeur losgelaten en verdween hij in de afgrond. Net zoals PJ kon je zien dat hij er intens van had genoten. En toen was het uiteindelijk mijn beurt.
Het angstzweet brak uit toen ik op de rand van de brug stond. Maar mijn besluit stond vast. Ik moest en zou springen, wat mijn lichaam of geest me ook probeerde wijs te maken. Er was niks om bang van te zijn. Er was de mensen voor mij niks overkomen, dus waarom zou mij iets overkomen?!
Op het moment wanneer de angst voor angst wegviel heb ik mezelf afgeduwd en trok de zwaartekracht me een twintigtal meter naar omlaag.
Daarna begon de grote schommelbeweging. Tijdens het schommelen herinner ik dat ik constant aan het roepen en lachen was.
Al de adrenaline moest namelijk een uitweg vinden.

Na mijn sprong moesten we snel al het materiaal verzamelen en een combi nemen richting de stad want het was beginnen regenen tijdens mijn sprong.
De rest van de dag hadden we het meermaals over wat een schitterend idee het was om te springen.
‘s Avonds zijn we nog naar een discotheek geweest. De avond bestond uit veel lachen, wat drinken en dansen, een acte de presence van een man verkleed in een cavia en een bezoek aan een hamburgerkraam genaamd ‘Sex Burger’ (wees eerlijk, zoiets kan je nu eenmaal niet weigeren!).

Voila, aangezien dit al een lange post is zal ik hier afronden.
De rest van het weekend hebben we gevuld met veel eten, een bergwandeling en het zoeken naar voetbaltruitjes van Peru.

Tot de volgende post,

Mats

Vallen en opstaan

Ik neem de laatste weken steeds minder en minder te tijd om mijn gebeurtenissen neer te pennen, dus het wordt tijd om weer af toe wat schrijven.
Vandaar opnieuw een post!

Er is al veel gebeurd ondertussen, dus ik weet niet goed waar ik moet beginnen.
Ik zal beginnen met wat slechter nieuws om dan af te sluiten met beter nieuws.

De project waar ik aan werk begon eindelijk wat structuur te krijgen.
Ik had een vaste groep van vrijwilligers die elk hun eigen dagen hadden wanneer ze kwamen helpen, we hadden een schema opgesteld, het geld voor de reparaties was ingezameld en er komen steeds meer en meer kinderen.
Al dit had meer dan een maand de tijd gekost. Dus je kan je inbeelden dat ik opgelucht was dat er na zoveel tijd eindelijk wat schot in de zaak kwam.
Maar ongeveer een week geleden besloten enkele vrijwilligers om naar Mancora te gaan voor het weekend. Op zich is daar niks mis mee, zolang men maar op tijd terug is om zijn taken te vervullen. En indien niet het geval is dan wordt het aangeraden om de manager te verwittigen, zo kan er voor vervanging gezorgd worden.
Voor ik verder ga met de kern van de zaak wil ik even wat achtergrond informatie brengen. Mancora is een stad aan de kust dat gekend staat voor zijn uitgaansleven, het ligt op ongeveer 8 uur rijden van Huanchaco. De afspraak was dat ze op maandag de bus terug zouden nemen zodat ze op dinsdag opnieuw aanwezig zijn. Maar op zondagavond kreeg onze manager een e-mail van 1 van de 4 jongens. In de mail schreef hij in naam voor de ganse groep dat ze besloten hadden om voor een langere tijd in Mancora te verblijven. Ze hadden een aanbieding gekregen om in één van de hostels te werken voor minimum twee weken. Omdat ze het zo naar hun zin hadden vonden ze dat ze deze aanbieding niet konden afslaan. Ze benadrukken dat ze na twee weken terug zullen zijn en hopen dat niemand het erg vindt dat ze wat langer blijven.

Het is niet moeilijk om te begrijpen dat de meeste onder ons hun beslissing onverantwoordelijk en kinderachtig vinden. Persoonlijk ben ik wat teleurgesteld omdat ik op hun hulp rekende. Het waren ondertussen ook vrienden geworden en daarom verbaasde het me nog meer dat ze er niet hebben bij stilgestaan hoe deze beslissing zou overkomen bij de rest van de groep. Hun afwezigheid heeft er dus voor gezorgd dat de plannen wat vertraagd zijn en dat ik met minder mankracht de groeiende groep kinderen in de hand moet houden. Na enkele dagen gefrustreerd rond lopen zag ik in dat het een verspilling van energie is om me druk te maken in zaken waar ik geen controle over heb. Vanaf dan heb ik besloten om me te focussen op mijn doelen en te werken met wat ik heb.
Ondertussen heb ik dan maar op m’n eentje een nieuwe boor aangeschaft (want ik kreeg maar geen reactie vanuit de organisatie) en heb ik het hout besteld om de ramp te herstellen. Samen met de oudste kinderen zal ik deze week de ramp herstellen en gaan we ook enkele nieuwe obstakels maken om te skaten.

Onlangs heeft Evan afscheid genomen van Huanchaco en van de Otra Cosa Organisatie. Evan is een avontuurlijke gast uit California die zich vooral bezig hield met de surfschool. Hij had hier tijdens zijn verblijf ook twee surfplanken gekocht en hij was niet van plan om deze mee te nemen naar zijn huis. En omdat ik toch op zoek was naar een plank hebben we het op een akkoord gegooid. 650 Soles voor een tweedehands plank in goeie staat (ofwel ongeveer 190€), lijkt me wel een eerlijke prijs. Maar er was nog meer goed nieuws op komst. Pieter-Jan (ook een vrijwilliger, uit West-Vlaanderen dan nog!) had een vriend van hem die op bezoek kwam. Hij had een wetsuit meegebracht, maar wou die niet meer terug meenemen naar België. DUS, heeft hij hem achter gelaten en mag ik hem hebben.

Af en toe neem ik nu de tijd om even te gaan surfen. En ik moet zeggen dat het verslavend werkt.
Vanaf dat je één golf hebt kunnen nemen wil je enkel maar meer!
Surfen is meer dan alleen een passie geworden, het is ook mijn uitlaatklep voor wanneer ik het even niet meer zie zitten.

Als afsluiter wil ik eindigen met een uitspraak die ik onlangs ergens gelezen heb.

“Don’t be sad because it’s over, be happy because it happened”

Het heeft me doen inzien dat ik niet kwaad hoef rond te lopen voor wat anderen willen doen.
Als dit niet mijn stage had geweest dan zou ik waarschijnlijk dezelfde beslissing hebben genomen als het Deense trio en Ollie de Engelsman.
Ik zal het Deense trio waarschijnlijk niet meer zien, want dit weekend ga ik met nog enkele andere vrijwilligers naar Huaraz.
En net dit weekend komen ze terug om hun gerief te nemen en daarna reizen ze verder.
Enkel Ollie blijft, want hij heeft net als mij nog drie maanden te gaan.

Ik wens alle Belgen veel beterschap met het weer,

tot de volgende post!

Nooit ver weg

Het is weer een tijd geleden sinds ik nog iets geschreven heb hier op mijn blog.
De voornaamste reden hier voor is omdat ik het druk had de afgelopen weken en er zijn enkele dingen gebeurd die de moeite waard zijn om over te schrijven.

Om jullie veel leeswerk en mezelf het schrijfwerk te besparen zal ik het houden bij één gebeurtenis die me het meest gegrepen heeft de afgelopen dagen.

Afgelopen maandag werd ik wakker door een vreemd geluid.
Mijn eerste indruk was dat er een vrouw intens aan het lachen was in onze keuken.
Omdat de muren in het huis niet van de dikste zijn hoor ik gemakkelijk alles wat zich in het huis afspeelt. Toen ik mijn ogen open deed en wat beter mijn best deed om te luisteren drong het tot me door dat het geluid helemaal niet het geluid lachen was, maar van een vrouw die hysterisch aan het wenen was. De haren op mijn armen kwamen overeind omdat ik besefte dat er iets ergs moest gebeurd zijn. Allerlei gedachten vlogen door mijn hoofd: Kiké (de man des huize) was verongelukt terwijl hij vers gewassen kleren aan het rondbrengen was met zijn scooter, één van hun dochters was omgekomen in een verkeersongeval terwijl ze op weg was naar school of hun hond was omver gereden toen hij de straat wou over steken, de opa die wat ziek was de laatste dagen heeft het loodje gelegd, …
Na enkele minuten te nemen om wakker te worden besloot ik om naar de keuken te gaan. Daar zag ik de ganse familie zitten van Kiké. Ik overliep al de mensen die in de keuken zaten en besefte snel dat geen enkele van mijn paniekgedachten realiteit geworden was.
Aarzelend stapte ik naar Maika (een Spaanse vrijwilligster in hetzelfde huis woont) en ze verteld me dat Kiké zijn broer, die in Italië woonde, vanochtend gestorven was.
Hij was enkele dagen daar voor gevallen en was op zijn hoofd terecht gekomen. Na ongeveer drie dagen is hij uiteindelijk bezweken aan een bloeding in zijn hersenen.
De moeder van Kiké zat intens te huilen aan de tafel, ze stond op de rand van een inzinking en was constant God aan het vervloeken omdat hij besloten had om het leven van haar zoon te eisen.

Ik wist niet goed hoe ik moest reageren. De pijn was voelbaar in gans het huis en ik kon mezelf niet weerhouden om te denken aan de mensen die ik de afgelopen jaren verloren had: Ingrid, Ramses, Wezze en sinds kort ook Jeff (Djeeten voor de maten). Het verdriet van toen kwam weer naar boven en een krop begon zich te vormen in mijn keel.
Na tevergeefse pogingen om zijn moeder te kalmeren keek Kiké me radeloos aan. Ik ben naar hem toe gestapt en gaf hem een stevige knuffel, net zoals hij mij vastgenomen had toen ik het nieuws vernomen had dat Jeff gestorven was. Nu, slechts enkele weken later, was het mijn beurt om diezelfde omhelzing terug te geven.

De afgelopen weken was ik er in geslaagd om mijn gedachten te verzetten en ik moet toegeven dat ik steeds minder dacht aan mijn recent overleden makker. Maar de dood is nooit veraf en als je dat beseft dan kan je enkel maar het leven nog meer gaan waarderen.
Het is nutteloos om je leven te leiden met angst voor de dood, maar ik vind dat je er wel respect moet voor hebben. En je tijd hier op de wereld niet moet verspillen met nutteloze dingen.
Het geeft me alleen nog meer motivatie om mijn energie te besteden aan mijn stage hier in Peru.

Hopelijk worden mijn volgende berichten wat vrolijker, want ik wil niet dat de mensen die dit lezen denken dat het hier een onaangename ervaring aan het worden is. Ik amuseer me hier rot en leer iedere dag bij.

Hasta la proxima,
Mats

 

Verschillende culturen

Binnen de vrijwilligersgroep in Otra Cosa zitten we met een verzameling van verschillende nationaliteiten. Zo zijn er: Engelsen, Zweden, Denen, Finnen, Spanjaarden, Amerikanen, Canadezen, Italianen, Schotten, een Nederlands meisje, Duitsers, een Koreaans meisje en enkele Belgen! Al deze mensen vanuit verschillende landen zorgen voor een interessante mix van culturen.

Na drie weken samen leven, eten en werken zijn er al enkele meningsverschillen aan de oppervlakte komen drijven. Maar nog nooit heeft het voor ergernis of frustratie gezorgd.
Maar vandaag is me iets overkomen. En de frustratie kwam niet van mijn kant, integendeel, ik was de oorzaak van het ‘probleem’. Om een duidelijk beeld te schetsen van de situatie moet ik enkele dagen terug keren in de tijd. Namelijk woensdag 27 maart.

Na afloop van de dagelijkse verplichten, de skateramp, moeten we altijd nog een kleine wandeling van ongeveer een kwartier afleggen eer we terug thuis zijn. Tijdens de wandeling praten we meestal over allerlei banale zaken die gebeurd zijn op de skateramp of over wat we gaan doen vanavond. Die bepaalde woensdag moest ik dus dringen pissen (het kan iedereen overkomen). Omdat er niemand te bespeuren was heb ik maar een plek gezocht naast de weg. Voor alle duidelijkheid, ik was niet de eerste mens of vrijwilliger die onderweg al eens is gaan pissen hier in Peru. Bon tot zover de gedetailleerde omschrijving van mijn urineren.

Vandaag, vrijdag 1 maart, wandelen we net zoals iedere dag terug van de skateramp.
Wanneer we de plek passeren waar ik die woensdag was gaan pissen vraagt Sun (een Koreaanse vrijwilligster) me bloedserieus “How could you pee in front of a girl?”.Ik was totaal van de kaart en vroeg waarover ze het had. Plots herinnerde ik me dat ik woensdag ongeveer op dezelfde locatie tegen de muur had gepist.
Ik antwoordde dat ik heel dringend moest en dat het mij er weinig toe deed wie er in de buurt was. Daarbij, ik was even achter gebleven. Het was niet alsof ik voor de andere vrijwilligers ben gaan staan, mijn broek naar beneden had getrokken en in het wilde weg was beginnen pissen. Ze bleef verder razen en zei dat het ongemanierd was wat ik had gedaan en dat het grof was om in het bijzijn van een meisje uw behoefte te doen.
Om verdere discussie te vermijden zei ik dat ik het niet opzettelijk had gedaan en dat het op geen enkele manier de bedoeling was om haar te beledigen.

Ollie, een Engelse vrijwilliger waar ik goed mee overeen kom, kon uiteraard zijn lach nauwelijks bedwingen tijdens dit ganse gesprek.

Wanneer Sun een andere richting moest inslaan om naar huis te gaan viel het me plots te binnen dat ze zich hier waarschijnlijk bijna twee dagen druk over had gemaakt. Om dan uiteindelijk vandaag tot de uitbarsting te komen en me op mijn plaats te zetten.
Die gedachte alleen al maakt deze ganse situatie nog grappiger.

Alweer een les geleerd, pis nooit in het bijzijn van een Koreaans meisje of je zal het geweten hebben. Misschien onmiddellijk en anders enkele dagen later.

Na regen komt zonneschijn

Na twee weken observatie kan ik zeggen dat ik een overzicht gekregen heb over de zwaktepunten en het potentieel van het Skateramp Project.

Voor ik vertrok naar Peru had ik al gesproken met twee vrijwilligers die vorig jaar hun stage gelopen hadden bij Otra Cosa (de organisatie waar ik nu ook stage loop). Matthias en Gijs hadden ook het Skateramp Project gekozen. En in de vijf maanden die zij hier gespendeerd hebben vond ik dat ze mooie zaken gerealiseerd hadden.
Ze hadden voor een verzameling skateboards gezorgd (een 16 tal stuks) en samen met de kinderen hadden ze ook enkele uitstappen gedaan. Hun grootste samenwerking was het festival dat ze georganiseerd hadden. Samen met de kinderen en hun moeders hadden ze een ganse dag gepland met muziek, skateboarden, eten en randanimatie.

Ik verwachte dat ik zou kunnen verder werken vanuit de basis die zij gelegd hadden. Helaas, er is al het een en ander gebeurd sinds Matthias en Gijs afscheid genomen hebben van Cerrito de la Virgin.
Een week voor ik hier aankwam was er ingebroken in de schuur van de Skateramp. Er werd naar schatting meer dan 12 skateboards gestolen, de deur was ingetrapt en wat materiaal is beschadigd. Daarnaast heeft een vorige vrijwilliger de ramp onder handen genomen. Zijn bedoeling was waarschijnlijk wel goed, hij wou de bovenste laag van de ramp vernieuwen omdat het hout al wat had afgezien van waterschade. Spijtig genoeg had hij niet genoeg kennis van het materiaal dat gebruikt wordt voor dit soort doeleinden. Om een lang verhaal kort te houden, er is ook herstellingswerk nodig aan de ramp. We kunnen er momenteel wel op skaten, maar echt vlot en veilig is het niet.

Mijn eerste prioriteit is om de deur te herstellen van de schuur. Maar ik ben al meer dan een week aan het wachten op een boor. We hadden oorspronkelijk een boor van de organisatie, maar deze is ook spoorloos. Gelukkig heeft een vrouw me beloofd dat ze vandaag een boor zal komen brengen. Ik hoop dus dat we vandaag de deur kunnen herstellen. Dan kan ik het materiaal dat ik van Zumiez Skatepark gekregen heb meenemen naar de Skateramp, zonder dat ik me zorgen hoef te maken dat het ook zal verdwijnen.

Gisteren hebben enkele van de oudere meisjes een grote bijdrage gebracht, de ganse schuur (de er vuil en slordig bij lag) hebben ze uitgekuist en al het materiaal gestructureerd opgeruimd.

Ik verlang naar het moment dat alle herstellingswerken achter de rug zijn en ik me kan concentreren op de activiteiten met de kinderen.

Tot de volgende post!